Joejoe!

Hallo allemaal!

Ten aller eerste mijn excuses, de laatste blog was met de feestdagen. Er is inmiddels van alles voorbij gekomen, het begin van het nieuwe schooljaar, ik ben verhuisd, de ministry is verhuisd, ik heb twee keer bezoek gekregen, en veel visum gerelateerde ongein. Ik zal proberen het meest interessante er uit te pikken en dit te vertellen.

Na de feestdagen kwam dus gelijk het begin van het nieuwe schooljaar. De schoolspullen die we samen met Joram hadden gehaald werden verdeeld, schoolrekeningen betaald en uniformen uitgedeeld. Een redelijk chaotische en drukke periode is dit, maar wel altijd erg spannend voor de kinderen. Vooral de tieners die voor het eerste jaar naar boarding school gaan.

En toen… 7 januari. Ik zat rustig thuis op de bank te facetimen met Joshua, werd er aan de deur geklopt. Tot mijn enorme verbazing kwam mama binnenlopen?!?!?! Die had ik echt niet aan zien komen, van geen kant. Na heel wat knuffels en tranen heerlijk kunnen bijkletsen, en de verrassing zou wel voor 2 week blijven!! En alle hulp was ook zeker nodig de aankomende 2 week.

Hagari heeft besloten om YWAM te verlaten, dit om verschillende redenen, een lastige keuze die gemaakt moest worden. Hier komen veel dingen bij kijken, waar gaan we de kinderen te eten geven? Welke school gaan ze heen? Waar gaan wij zelf heen? We hebben eerst het hele kantoor leeggehaald en een weekje overbrugt met alle spullen bij Hope thuis. Toen hebben we onze spullen naar een huis gebracht, vlakbij de nieuwe school van de kinderen. Kwartiertje loopafstand van de oude werkplek, de nieuwe school van de kinderen heet Kigali Christian. In dit huis hebben we een keuken, toilet, opslagruimte, kantoor, binnen / buiten ruimte voor kinderen om te eten. Dit is nog niet de definitieve werkplek, dat wordt een huis hier naast, alleen daar zijn ze nog aan het bouwen. Dus de huidige plek is ook tijdelijk. Verhuizen was een erg leuke periode, alles in een truck tillen, spullen uitzoeken en in/uit laden.

En het leukste was dat mama bij dit alles aanwezig mocht zijn. Ik ben zo dankbaar dat ze langs is gekomen, ik had het echt nooit gedacht. We hebben erg veel genoten samen. S’avonds samen koken, samen Busanza (wijk waar de kids wonen) in en bij gezinnen langs, of samen ergens wat eten. We zijn 2 nachtjes naar Lake Kivu geweest, waar we beiden nog nooit waren geweest. Bijzonder mooi en enorm groot meer! Na drie en een halfuur in een overvol busje lekker over het meer varen tussen ‘monkey-eiland’ en ‘peace-eiland’ is wel weer nieuw avontuur. Ik heb enorm genoten van mama en de tijd samen, en het is ook mooi om te zien hoe ze in veel dingen hetzelfde hart heeft als mij en hoe erg we ons thuis voelen hier. Thanks mam!

Eind januari heb ik een weekendje bij de kids thuis geslapen in Busanza. Blijft zo’n bijzondere ervaring, even een nachtje in hun wereld kruipen, zien hoe het dan echt gaat, inclusief geuren, kakkerlakken, eten en muizen s’nachts. Alsof je even word herstart en jezelf herinnert aan hoe lekker en comfortabel je eigen bed is en hoe lekker je eten en hoe schoon je omgeving is, en met wat voor gezinnen je werkt. Hierna kreeg ik zelf wel een extreme uitslag op me huid. Ov-er-al rode bulten, van top tot teen bedekt. Dus van de dokter medicijnen gekregen voor allergie en dat hielp na een paar dagen gelukkig. Zo is er best vaak een medisch probleempje. Ik had ringworm op me arm, een mega brandwond op m’n been door een moto. Gelukkig is de dokter voor kleinere probleempjes prima te doen.

Ik zelf ben ook verhuisd! Ik woonde in een superleuk appartementje in de wijk ‘Kabeza’. Het is de bedoeling dat als we verhuizen naar de definitieve plek voor de ministry, ik kan verblijven in de plek waar we nu van werken. Nu loopt het bouwen van het definitieve huis eeeeenorm achter, dus is alles een beetje onzeker wanneer wat gaat gebeuren. In die tussen tijd verblijf ik bij Hope. Ook mijn visum is onzeker, het is een heel ingewikkeld proces geweest. Het komt er op neer dat ik op het moment geen verblijfsvergunning heb maar de immigratie tijdelijk mijn paspoort vasthoud, en als ze hem weer teruggeven is dit of omdat er een werkvisum in zit of omdat ik het land uit moet. Ik blijf vol vertrouwen, en weet zeker dat het een goede afloop zal hebben!

Op 8 februari mocht ik alweer aan gast ontvangen, Joshua. Deze keer was ik wel er van op de hoogte dat iemand kwam, haha! Ik had (en heb) geen huis dus we verbleven een weekje in een appartement. De eerste week zijn we naar werk geweest, en heeft Joshua geholpen waar die kon helpen. Het was super om eindelijk te kunnen laten zien wat ik doe en waarom, iets wat je met woorden moeilijk kan omschrijven. In het begin was het een beetje onwenning elkaar weer te zien maar we wenden snel weer aan elkaar, toen was het een en al genieten van de herinneringen die je samen maakt en van elkaar. Na het weekje werk heb ik Jos het land laten zien. We zijn eerst met de bus naar Lake Kivu geweest (waar ik ook met mama was), van zaterdag op zondag. Toen van maandag tot woensdag in Musanze, een vulkaan-gebied. Ik heb deze dagen echt intens veel lol gehad, dingen gezien en mensen ontmoet. Hierna op donderdag en vrijdag gewoon weer aan het werk geweest. Zaterdagochtend hadden we een bijeenkomst met de tieners, waarin we de film ‘coolrunnings’ keken op de beamer die Jos had meegenomen.

Zaterdag avond emotioneel afscheid van elkaar genomen, en Jos achtergelaten op het vliegveld. Ik werd zondag wakker met veel gemiste oproepen en berichtjes van Jos, “Fem, ik ben er nog hoor!!”. De vlucht was geannuleerd door weersomstandigheden en ze waren snacht’s naar een hotel gebracht. Dus Jos en ik hebben de zondag nog samen kunnen doorbrengen. Zondag rond een uur of 6 werd er door gegeven dat ze terecht konden op een vlucht, dus wij alweer afscheid nemen met natuurlijk het grapje “nu echt he!!”. Toen ik die avond in bed lag, raad het of niet, alweer een telefoontje van Jos, ze waren alweer terug onderweg naar het hotel, de vlucht was toch overboekt. Dus ik weer terug naar het hotel, ook de tweede keer afscheid was niet nodig geweest. Na heel wat verwarring heeft die uiteindelijk een vlucht gekregen die nacht en is hij nu weer veilig terug in Nederland. Ik ben zo dankbaar als ik naar de twee week met Jos kijk, en ook heel bijzonder dat we dit mochten en konden doen samen.

Ook geef ik graag een update over hoe het met de tieners gaat. Ik merk dat er steeds meer openheid en vertrouwen ontstaat, en heb het gevoel dat er veel mooie dingen gaan komen. Ik ben meer dan ooit gemotiveerd om er alles in te stoppen wat ik kan de aankomende 6 maand. Stapje voor stapje ontstaat er een steeds hechtere groep. Ik heb het idee dat ik in de weekenden dat er geen bijeenkomsten zijn alle tieners wil opzoeken bij hun huis. Een voor een bij ze langs, en gewoon praten over hoe het gaat in hun eigen comfort-zone. Ook heb ik een plan om ze mee te nemen op een kampweekend in April… Ik weet niet zeker of dit gaat lukken, gebed hier voor is zeker nodig. Ik ben in ieder geval erg enthousiast, ik hou jullie op de hoogte.

Dit waren een de bijzondere momenten van de afgelopen tijd, de momenten die ik oversla werd er gewoon gewerkt op kantoor achter een laptop. Ik weet dat het een beetje lijkt alsof ik non-stop vakantie heb, maar je schrijft nou eenmaal niet graag over de simpele werkdagen, maar geloof mij die zijn er genoeg! De reden denk ik dat ik zolang niet geschreven is is voornamelijk omdat zoals jullie nu weten er erg veel ingewikkelde zaken aan de gang zijn. Ik raak dan ontmoedigd om te schrijven omdat het zo lastig is om uit te leggen, en nu ik dit allemaal typ is het ook zo. Geen vaste woonplek, geen visum, geen vaste werkplek… Dat is de situatie op het moment.

Ik wil blijven herhalen over hoe dankbaar ik ben voor iedereen die me steunt, in gebed, financieel of door leuke reacties en berichtjes. Het maakt zo’n groot verschil voor mij, elke dag weer. Ik hou echt van me werk, maar de situaties om me heen zetten me echt op de proef de laatste tijd. Ik weet zeker dat er uit zo’n periode iets moois gaat bloeien! Als je een vraag hebt omdat het toch ingewikkeld is of iets anders, ik beantwoord het graag. Bedankt voor het lezen :)

Wij hoeven dus geen slaven van de angst meer te zijn. Nee, God heeft ons een andere geest gegeven. Wij zijn door Hem aangenomen als kinderen. En doordat zijn Geest in ons woont, roepen wij: ‘Abba! Vader!’

Romeinen 8:15